مثلاً وقتی چشمم به روز 8 مهر ماه افتاد و دیدم این روز «روز جهانی ناشنوایان» نام گرفته است، اهمیت این موضوع برایم زیاد شد؛ این که چه قدر عضوی مثل گوش برای ما اهمیت دارد و دیگر این که در دنیا مسئله‌ها و مشکلهای افراد ناشنوا و کمشنوا خیلی از انسانها را درگیر کرده است و پیشرفت علم و فنآوری به کمک آمده، تا آنجا که میشود دغدغه‌های این بیمارها را کم کرد.
یکی از رایج‌ترین وسیلههایی که افراد کم شنوا از آن استفاده میکنند سمعک است که ساخت آن طی چند دهه گذشته با تحولها و تغییرهای زیادی همراه بوده است. اولین سمعکهایی که ساخته شد چیزی شبیه شیپور بود که دهانه تنگ آن را کنار گوش قرار می‌دادند تا از پراکنده‌شدن مولکولهای هوا جلوگیری کند و صدا بهتر به گوش برسد. بعد از آن سمعکهای مکانیکی دیگری اختراع شد که سبکتر بود ولی باز هم کارایی زیادی نداشت. به مرور سمعک‌ها کوچک و کوچک‌تر شدند و کیفیت شنوایی آنها بالا رفت. مثلاً ساخته شدن سمعکهای دیجیتالی تحول بزرگی در دنیای کم شنوایان ایجاد کرد. اما مشکلهایی مانند غیر طبیعی بودن صدا و تجمع ترشح‌ها پشت سمعک و یا عوض کردن باتری و حساس بودن نسبت به آب، دانشمندان را واداشت تا به فکر اختراع‌های دیگری بیفتند. از دهه 1990 میلادی به بعد پروتزهایی ساخته شد که با یک عمل جراحی در بخش حلزونی گوش قرار میگیرد و دقت و حساسیت زیادی دارد. ضمن این که قابل دید هم نیست. البته این روش برای تمام بیمارها قابل استفاده نیست. به تازگی شرکت زیمنس توانسته با استفاده از فنآوری نانو سمعکهایی با پوشش‌های بسیار نازک و با خاصیت ضد چسبندگی بسازد که بسیاری از مشکلهای رایج سمعک‌ها را ندارد. این اختراع جدید در برابر آب و چربی و عرق بدن مقاوم است و به آسانی می‌توان آن را تمیز کرد.
